Wyższa Szkoła Oficerska im. gen. Józefa Bema w Toruniu, jest jedną
z najstarszych uczelni wojskowych w Polsce. Jej tradycje sięgają początków II Rzeczypospolitej.
Do życia została powołana 1 czerwca 1923 roku, na mocy decyzji Szefa Sztabu Generalnego
marszałka Józefa Piłsudskiego, pod nazwą Oficerska Szkoła Artylerii. W grodzie Kopernika,
artyleryjska Alma Mater funkcjonowała do września 1939 roku. W latach 1923-1939
w Oficerskiej Szkole Artylerii (od 9.08.1928 r w Szkole Podchorążych Artylerii)
wykształcono 2184 absolwentów, którzy podczas II wojny światowej walczyli z najwyższym
poświęceniem o niepodległość Ojczyzny.
Wlatach 1939-1944 polskich artylerzystów kształcono
w miejscach formowania Armii Polskiej na obczyźnie. We Francji w rejonie Coetquidan,
na terenie Wielkiej Brytanii w Crawford oraz na obszarach byłego Związku Radzieckiego
w Karasu, Sielcach i Kostromie. Latem 1944 roku powołano ponownie do życia na ziemiach
polskich - rozkazem dowódcy I Armii Wojska Polskiego z dnia 5 lipca 1944 roku -
uczelnię artyleryjską, której nadano nazwę Oficerska Szkoła Artylerii Nr 1. Jej
zalążek stanowiła kadra i podchorążowie dywizjonu szkolnego artylerii z Centralnej
Szkoły Podchorążych w Riazaniu. Szkołę zlokalizowano w Chełmie Lubelskim, gdzie
15 października 1944 r. odbyła się promocja jej absolwentów. Ogółem OSA Nr 1 w
Chełmie wykształciła 1500 oficerów artylerii.
Do Torunia, stolicy polskich artylerzystów, szkoła
powróciła ponownie w 1945 roku na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP z dnia
15 marca nakazującego utworzenie w grodzie Kopernika, Oficerskiej Szkoły Artylerii
nr 2. Do jej sformowania skierowano w lecie 1945 r. znaczną część kadry i podchorążych
z OSA Nr 1 w Chełmie. Inauguracja roku szkolnego w OSA Nr 2 odbyła się 1 września
1945 roku. Jesienią 1945 r. OSA Nr 1 przeniesiono z Chełma do Olsztyna, gdzie funkcjonowała
do wiosny 1946 r. Uległa rozwiązaniu na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP
z 18 stycznia 1946 r., a część kadry i podchorążych włączono w skład OSA Nr 2 w
Toruniu, którą przemianowano na Oficerską Szkołę Artylerii. Odtąd Toruń stał się
ponownie głównym centrum kształcenia i doskonalenia kadr artyleryjskich. Wysoki
poziom organizacyjny procesu kształcenia podchorążych i doskonalenia kadr oraz osiągnięcia
we wszystkich dziedzinach życia wojskowego sprawiły, iż OSA w Toruniu stała się
wkrótce przodującą uczelnią w Wojsku Polskim.
12 października 1954 r. Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu
nadano imię wielkiego Polaka i artylerzysty-generała Józefa Bema, bohatera narodowego
Polski i Węgier, uczestnika powstania listopadowego i Wiosny Ludów. Rozwój artylerii
WP, a szczególnie wprowadzenie na jej uzbrojenie różnorodnej broni rakietowej, spowodował
znaczne zmiany w profilu kształcenia podchoršąych OSA. Wychodząc na przeciw tym
zmianom, Minister Obrony Narodowej rozkazem Nr 44/MON z dnia 21 lipca 1965 roku
przemianował uczelnię toruńską na Oficerską Szkołę Wojsk Rakietowych i Artylerii.
Najnowszy
rozdział w historii szkoły rozpoczął się w 1967 roku. Na podstawie Rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 23 marca 1967 roku, Oficerska Szkoła Wojsk Rakietowych i Artylerii
otrzymała status wyższej uczelni zawodowej. Utworzenie Wyższej Szkoły Oficerskiej
Wojsk Rakietowych i Artylerii im. gen. J. Bema przyniosło gruntowne zmiany w systemie
kształcenia podchorążych i doskonalenia kadr oficerskich. Uczelnia rozpoczęła kształcenie
dowódców - inżynierów na potrzeby jednostek rakietowych i artyleryjskich według
nowych programów kształcenia oraz realizowała rozległe zadania naukowo-badawcze.
|