Wyższa Szkoła Oficerska im. gen. Józefa Bema w Toruniu, jest jedną z najstarszych uczelni wojskowych w Polsce. Jej tradycje sięgają początków II Rzeczypospolitej. Do życia została powołana 1 czerwca 1923 roku, na mocy decyzji Szefa Sztabu Generalnego marszałka Józefa Piłsudskiego, pod nazwą Oficerska Szkoła Artylerii. W grodzie Kopernika, artyleryjska Alma Mater funkcjonowała do września 1939 roku. W latach 1923-1939 w Oficerskiej Szkole Artylerii (od 9.08.1928 r w Szkole Podchorążych Artylerii) wykształcono 2184 absolwentów, którzy podczas II wojny światowej walczyli z najwyższym poświęceniem o niepodległość Ojczyzny.
Wlatach 1939-1944 polskich artylerzystów kształcono w miejscach formowania Armii Polskiej na obczyźnie. We Francji w rejonie Coetquidan, na terenie Wielkiej Brytanii w Crawford oraz na obszarach byłego Związku Radzieckiego w Karasu, Sielcach i Kostromie. Latem 1944 roku powołano ponownie do życia na ziemiach polskich - rozkazem dowódcy I Armii Wojska Polskiego z dnia 5 lipca 1944 roku - uczelnię artyleryjską, której nadano nazwę Oficerska Szkoła Artylerii Nr 1. Jej zalążek stanowiła kadra i podchorążowie dywizjonu szkolnego artylerii z Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu. Szkołę zlokalizowano w Chełmie Lubelskim, gdzie 15 paźŸdziernika 1944 r. odbyła się promocja jej absolwentów. Ogółem OSA Nr 1 w Chełmie wykształciła 1500 oficerów artylerii.
Do Torunia, stolicy polskich artylerzystów, szkoła powróciła ponownie w 1945 roku na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP z dnia 15 marca nakazującego utworzenie w grodzie Kopernika, Oficerskiej Szkoły Artylerii nr 2. Do jej sformowania skierowano w lecie 1945 r. znaczną część kadry i podchorążych z OSA Nr 1 w Chełmie. Inauguracja roku szkolnego w OSA Nr 2 odbyła się 1 wrześœnia 1945 roku. Jesienią 1945 r. OSA Nr 1 przeniesiono z Chełma do Olsztyna, gdzie funkcjonowała do wiosny 1946 r. Uległa rozwiązaniu na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP z 18 stycznia 1946 r., a cz궜ć kadry i podchorążych włączono w skład OSA Nr 2 w Toruniu, którą przemianowano na Oficerską Szkołę Artylerii. Odtąd Toruń stał się ponownie głównym centrum kształcenia i doskonalenia kadr artyleryjskich. Wysoki poziom organizacyjny procesu kształcenia podchorążych i doskonalenia kadr oraz osiągnięcia we wszystkich dziedzinach życia wojskowego sprawiły, iż OSA w Toruniu stała się wkrótce przodującą uczelnią w Wojsku Polskim.
12 października 1954 r. Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu nadano imię wielkiego Polaka i artylerzysty-generała Józefa Bema, bohatera narodowego Polski i Węgier, uczestnika powstania listopadowego i Wiosny Ludów. Rozwój artylerii WP, a szczególnie wprowadzenie na jej uzbrojenie różnorodnej broni rakietowej, spowodował znaczne zmiany w profilu kształcenia podchoršąych OSA. Wychodząc na przeciw tym zmianom, Minister Obrony Narodowej rozkazem Nr 44/MON z dnia 21 lipca 1965 roku przemianował uczelnię toruńską na Oficerską Szkołę Wojsk Rakietowych i Artylerii.
Najnowszy rozdział w historii szkoły rozpoczął się w 1967 roku. Na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 marca 1967 roku, Oficerska Szkoła Wojsk Rakietowych i Artylerii otrzymała status wyższej uczelni zawodowej. Utworzenie Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii im. gen. J. Bema przyniosło gruntowne zmiany w systemie kształcenia podchorążych i doskonalenia kadr oficerskich. Uczelnia rozpoczęła kształcenie dowódców - inżynierów na potrzeby jednostek rakietowych i artyleryjskich według nowych programów kształcenia oraz realizowała rozległe zadania naukowo-badawcze.